تقریبا
چهار ماهی بود که با
Antergos کار می کردم. یکی دو بار فول آپدیت کردم و سیستم خوب کار میکرد. هیچ وقت دستم رو توی حنا نذاشت! هر چیزی که میخواستم توی مخازن Arch یا AUR پیدا میشد. تا اینکه یک بار پس از مدت زیادی تصمیم گرفتم فول آپدیت کنم که اشتباه محض بود... x-server از کار افتاد و به هر دری که زدم درست نشد.
در این زمان درسم هم تموم شد و وقت بیشتری داشتم، گفتم برم ببینم این اوبونتو ۱۴.۰۴ که این همه سر و صدا کرده چیه. اینو نصب کردیم و یکم باهاش ور رفتم، آپدیتش کردم، کاستومایزش کردم، اما همیشه یه جای کار می لنگید. مثلا سرعت یونیتی به طرز بدی پایین بود و لگ های فراوان داشت. گنوم شل هم که داغون تر از اون. XFCE نصب کردم، network manager نمیومد و کلی گشتم تا درست شد، compiz نسخه ی 0.9 بود و این نسخه چند تا باگ حل نشده داره که نمیشه ازشون صرف نظر کرد. و نسخه های 0.8 هم تحت هیچ شرایطی نصب نشدن و مشکلات dependency پیش میومد.
توی کرومیوم هم که پشتیبانی از پلاگین های خاصی من جمله flash قطع شد. باید pepper flash plugin رو نصب میکردم. نصب کردم ولی همچنان مشکل باقی موند و کامل حل نشد. یعنی ویدیوهای یوتیوب میومدن اما هیچ سایت دیگه ای کار نمیکرد.
بعد از چند روز کار کردن با اوبونتو، چند بار وقتی login میکردم دسکتاپ نمیومد. خلاصه اینکه نتونستم با اوبونتو کنار بیام و تصمیم گرفتم به همون سیستم های مبتنی بر Arch برگردم. چون واقعا دوست داشتنی تر و با شعور تر از اوبونتویی بود که یکی دو هفته باهاش کار کردم.
اینبار خواستم چیز دیگه ای رو امتحان کنم، رفتم سراغ
Manjaro. این هم یک توزیع مبتنی بر Arch هست. اما یه تفاوت های اساسی نسبت به Antergos داره که بی شک بنظر من باعث برتری اون هست.
اول اینکه برخلاف Antergos که برای نصب شدن نیاز به اینترنت داره، مانجارو بصورت آفلاین نصب میشه.
دوم اینکه برخلاف Antergos مانجارو نسخه های مختلف برای دانلود گذاشته. یعنی نسخه ی XFCE, KDE, و ... و نسخه هایی هم داره که کاربران بصورت غیر رسمی تولید کردن.
من نسخه ی XFCE رو دانلود کردم، اولین چیزی که متوجهش میشید اینه که plymouth به صورت پیشفرض نصب هست و شما نیازی نیست که کارهای عجیب غریبی برای داشتن بوت گرافیکی انجام بدید.
